Myśląc o modzie lat sześćdziesiątych myślicie zapewne o Twiggy, jej krótkich sukienkach, patykowatych nóżkach i wielkich oczach. To nie do końca prawda. Tak, Twiggy to ikona tego okresu, ale same lata sześćdziesiąte obejmują tak naprawdę trzy drastycznie różne okresy w modzie: New Look Diora i kostiumy Chanel, mini oraz stroje kojarzone z hipisami. 

Pierwsze trzy lata to kontynuacja mody lat pięćdziesiątych z pewnymi modyfikacjami. Sukienki stały się nieco mniej formalne, włosy dłuższe, a eleganckie kapelusiki często zastępowała chusta. Świetnym przykładem mody z tego okresu są kreacje Holly Golightly w "Śniadaniu u Tiffany'ego". Następnie nastąpiła moda na mini i dziewczęcość (o tym okresie opowiem w tym wpisie). Pod koniec lat sześćdziesiątych przyszła moda na nostalgię i romantyzm z etnicznymi motywami. Moda ta uważaną jest za hipisowską, co nie jest prawdą. To hipisi ubierali się zgodnie z panującą modą. Sama moda przetrwała do lat siedemdziesiątych jako jeden z panujących wówczas trendów.

POŁOWA LAT SZEŚĆDZIESIĄTYCH

Skąd ta zmiana i skąd aż trzy odmienne style ubierania się w ciągu jednej dekady? Moda zmienia się, gdy świat się zmienia. Lata pięćdziesiąte w Stanach Zjednoczonych były okresem dostatku, spokoju i zadowolenia, więc moda się nie zmieniała. Przez 15 lat ubierano się mniej więcej tak samo do czasu, gdy dorosło nowe pokolenie, które chciało odciąć się od zastanych zasad swoich rodziców. Jednocześnie wydarzenia takie jak wojna w Wietnamie, zabicie prezydenta Kennedy'ego, czy ruch praw obywatelskich były przerażające, stąd potrzeba ucieczki. Winę za te wydarzenia według nowego pokolenia ponosili oczywiście ich rodzice, stąd ucieczka w niewinność i beztroskę dzieciństwa. Zapanowała moda na młodość i dziewczęcość. Kobieta lat sześćdziesiątych, jest nie tyle kobietą, co uroczym dzieckiem. Ma wielkie oczy, niewinną minę, króciutką spódniczkę i długie, szczupłe nogi.

KONIEC LAT SZEŚĆDZIESIĄTYCH

Pod koniec lat sześćdziesiątych moda drastycznie się zmieniła. Porzucono mini na rzecz długich sukienek nawiązujących do epoki wiktoriańskiej i edwardiańskiej, w połączeniu z motywami zaczerpniętymi z kultury wschodu (zwłaszcza Indii). Skąd taki drastyczny zwrot w modzie? Przez Beatlesów. To oni zmienili swój styl, a wraz z nimi reszta świata. Za każdym razem, gdy nowoczesność i zmieniająca się rzeczywistość zaczyna przerażać, ludzie zwracają się ku przeszłości. Tak stało się też w latach sześćdziesiątych. A skąd motywy z kultury wschodu? Też przez Beatlesów, którzy pojechali do Indii studiować medytację transcendentalną. Przy okazji wprowadzili do mody elementy strojów wschodnich.

IDEALNA SYLWETKA

Idealna sylwetka kobiety lat sześćdziesiątych była czymś pomiędzy figurą dziecka a figurą nastolatki. Ideałem była wysoka dziewczyna o długich, szczupłych nogach, z małym biustem, wąskimi biodrami i brakiem wcięcia w talii. W przeciwieństwie do lat dwudziestych nie chodziło o to, żeby wyglądać chłopięco. Chodziło o to, żeby wyglądać dziewczęco i młodo.

IDEAŁ PIĘKNA

O ile idealną figurę kobiety lat sześćdziesiątych można by porównać do figury nastolatki, ideał piękna tego okresu to twarz kilkuletniego dziecka. Jeżeli interesowałyście się kiedyś azjatyckimi kosmetykami, kojarzycie na pewno panujący w Japonii, Chinach czy Korei ideał piękna. Ideałem jest kobieta o delikatnej, niewinnej, dziecięcej buzi i dużych oczach. W latach sześćdziesiątych było podobnie, choć efekt dziecięcej twarzy osiągano nieco inaczej. Oczy musiały być nie tylko duże, ale też okrągłe. Efekt ten uzyskiwano poprzez narysowanie łuku na górnej powiece, który zaokrąglał kształt oka oraz odpowiedni kształt kresek na górnej i dolnej powiece. Oczy powiększano też poprzez dużą ilość sztucznych rzęs, które przyklejano na górnej i dolnej powiece oraz domalowywano na dolnej. Dziewczęcość twarzy podkreślała jasna szminka (zwykle różowa, ale zdarzała się nawet biała), jasny róż i dziewczęca fryzura. Żadnej zmysłowej czerwieni, tylko niewinność i słodycz.

MODA W LATACH SZEŚĆDZIESIĄTYCH