Jak pisałam w zeszłym tygodniu, jeżeli jesteś niska i szczupła, zobacz jak ubierały się kobiety w latach 1910-1920. Ideałem była kobieta mała i drobna, z delikatnie zarysowanymi krągłościami. W połączeniu ze stosunkowo dużą głową i burzą loczków wyglądała jak krucha, porcelanowa lalka. Ciężko nazwać ten typ seksownym w dzisiejszym tego słowa znaczeniu, ale w połączeniu z modnym wówczas makijażem ostateczny efekt był intrygujący.

Większość kobiet w latach 1910 - 1920 jeszcze się nie malowała. W poprzednich dziesięcioleciach makijaż był uważany za niestosowny, malowały się tylko kobiety "lekkich obyczajów". Przełom w podejściu do makijażu nastąpił dopiero w latach dwudziestych, niemniej odważne kobiety zaczęły się malować już w latach 1910 - 1920. Zapanowała moda na bardzo intensywny, orientalny makijaż. Jeżeli kojarzycie jak malują się Arabki, idea była podobna: bardzo mocno podkreślone oczy, zarówno na górnej jak i dolnej powiece. Kobiety zaczęły też ścinać włosy. Nie w latach dwudziestych, ale właśnie dziesięć lat wcześniej. Ponieważ był to bardzo ryzykowny krok, większość ścinała tylko włosy wokół twarzy. Pozostałe były długie, spięte z tyłu w taki sposób, żeby sprawiały wrażenie krótkich. Egzotykę całego wizerunku podkreślała chusta z orientalnym wzorem.

W latach 1910 - 1920 kobiety zrezygnowały z gorsetów. Zastosowano natomiast inną ciekawą sztuczkę. Talia została podwyższona, ale nie do poziomu bezpośrednio pod biustem, lecz nieco niżej. W połączeniu z luźnym fasonem sukni taki trick chował brzuszek. Nie wiem czy kojarzycie suknie z początku XIX (jak w "Dumie i uprzedzeniu" - polecam wersję z 1995 r.). Wtedy też była moda na podwyższoną talię, ale ponieważ suknie były odcinane pod biustem, kobiety wyglądały jakby notorycznie były w ciąży. Zaznaczenie talii poniżej tego poziomu i podkreślenie jej szerokim paskiem wyszczuplało i wysmuklało całą sylwetkę.

Suknie stały się krótsze, luźniejsze i prostsze. Sięgały kostek, a nawet odkrywały kawałek łydki. Zrezygnowano z rozszerzanych fasonów spódnic na rzecz prostych lub zwężających się ku dołowi. Spódnice były czasami tak wąskie, że aby kobieta nie rozerwała materiału chodząc, w dolny brzeg wszywano drucik. Powoli rezygnowano też z nadmiaru ozdób. Kapelusze stały się mniejsze, noszono również turbany. Stroje stały się odważniejsze nie tylko pod względem kroju, ale także kolorów. Kobiety przestały nosić tylko subtelne, pastelowe barwy. Odważyły się na wyraziste, głębokie, mocne kolory.

Ten typ sukni jest idealny dla niskich, drobnych kobiet. Kiedy moja przyjaciółka (wzrost ok. 165 cm, szczupła, delikatnie zaznaczone krągłości) brała ślub, pomagałam jej wybierać suknię ślubną. W jednym z salonów znalazłyśmy suknię o podobnym kroju jak widzicie na obrazku powyżej. Wyglądała fantastycznie. Krój dodał jej wzrostu, a sylwetka nabrała miękkości. Paul Poiret wiedział co robi. Właśnie... Paul Poiret. Paulu Poiret, miał największy wpływ na zmiany trendów w tym okresie. To on zdecydował się zrezygnować z gorsetów. To on przekonał kobiety do koloru. I to on propagował orientalizm w modzie. Może nieco przesadnie, jego projekty były inspirowane kostiumami zespołu baletowego Ballets Russes, przez co były bardzo dramatyczne, egzotyczne, a niektóre po prostu dziwaczne. Niemniej jego kreacje były przełomowe.

Przykłady strojów z lat 1910 - 1920 możecie zobaczyć w moim katalogu na Pinterest.